De titel zegt al heel veel, zij verlaten mijn leven en dat vind ik lastig.
Ik vind dat heel heel heel moeilijk en ik ben er dus helemaal niet goed in. Het zijn vooral die vrienden waar ik in mijn ogen superhecht mee was, waar ik lief en leed mee deelde.
En die naar mijn gevoel zonder reden opeens niet meer wilden afpsreken, of niet meer reageerden op mijn berichtjes. Die me opeens niet meer wilden zien, en ik niet begreep waarom.
Telkens als dit gebeurde ging ik overdreven veel contact met hen opnemen en krampachtig willen vasthouden aan heen. Ik wilde dan vooral dat ze mij zagen. Dat ze zagen dat ik er wel toe deed.
Op die momenten draaide mijn hele leven daar rond, het zoeken naar het waarom, het zoeken naar wat er misging, proberen uitreiken en te praten over wat er aan het gebeuren was.
Op dat moment steken er heel veel twijfels de kop op en daarnaast ga ik alles overdenken en zoeken naar wat ik fout heb gedaan. Wat had ik anders moeten doen, wat heb ik gezegd waardoor ze zich gekwetst voelen?
Zoeken naar het waarom.
De twijfels die ik bij mezelf voel, ben ik echt teveel? Was ik echt niet goed genoeg?
Ik merk dan ook een soort angst naar die personen op. Wat moet ik doen als ik hen tegenkom? Mag ik nog tegen hen praten of liever niet? Mag ik nog hallo zeggen? En gaan zij nog iets tegen mij zeggen?
Want het idee dat ze mij haten en boos zijn zit dan helemaal in mijn hoofd en dat maakt het extra lastig.
Dit verlies verwerken zonder te weten wat er gebeurd is, maakt het lastig. Ik moet dit een plaats geven zonder te weten waar het misging.
Er komt een tijd dat ik het inderdaad een plaats kan geven, maar het sluimert wel steeds op de achtergrond en soms overvalt het mij nog wel.